Emmylou Harris
All I Intended To Be
Ależ pracowita jest ta Emmylou! A to ze swym zespołem jeździ w trasy, a to daje się zaprosić gościnnie na trasy innych, do tego nagrywa chyba tak często, jak nikt z branży. Proszę zresztą obejrzeć dokładniej okładki płyt różnych wykonawców, ile tam jej duetów, czy chórków. Jest też, mimo lekkiego przekroczenia sześćdziesiątki, bardzo atrakcyjną damą, pisze piosenki, udziela się w różnych zacnych towarzystwach, jednym słowem wszędzie jej pełno. W tym roku zaliczono ją jak najsłuszniej do panteonu sław country, co zresztą dawno się tej wielkiej gwieździe należało. Pewnej pikanterii dodaje fakt, że sama Emmylou od dawna twierdzi, że z country nie ma nic wspólnego i na dobre zerwała z tym gatunkiem kilkanaście lat temu, a teraz interesuje ją głównie muzyka korzeni. No no, jeśli te korzenie nie są przede wszystkim związane z country, a dopiero potem z folkiem, bluegrassem, cajunem, popem i rockiem, to ja jestem ksiądz dobrodziej.
ALL I INTENDED TO BE, tegoroczny krążek Harris, był nagrywany przez cztery lata, wystarczająco długo, by dopieścić projekt do najdrobniejszego szczegółu. Od razu dopowiem, że tej płyty słucha się tak, jakby ktoś otworzył szkatułkę ze starymi nagraniami i nawet zupełnie nowe piosenki zostały poprzez aranżacje, sposób nagrania i wykonania konsekwentnie lekko „spatynowane”. Muzyczna przeszłość i teraźniejszość mieszają się ze sobą, tworząc nadzwyczaj urokliwą całość. Taka płyta w starym stylu zapewne trudna byłaby do zdzierżenia w innym wykonaniu, ale akurat poprzez ciepły, utrzymany trochę w niegdysiejszej szkole wokalnej głos Emilki sprawdza się świetnie. Produkcją zajął się Brian Ahern, który robił to dla Emmylou już jedenaście razy w przeszłości, zresztą byli przez jakiś czas małżeństwem, podobno przez chwile udanym. Brian, sam tęgi gitarzysta, nie miał kłopotu ani z aranżacją, ani doborem repertuaru, ani tym bardziej z odpowiednimi muzykami. Wśród nich znalazł się grający na keyboardzie Glen D Hardin, niegdyś członek legendarnej grupy Harris, Hot Band, jest dobrzysta Mike Auldridge (doskonale zdający egzamin także jako partner wokalny), mandolinista Stuart Duncan, czy legenda gitary stalowej, Greg Leisz. Z Emmylou śpiewają Dolly Parton, Vince Gill, Kate McGarrigle, Anna McGarrigle, Karen Brooks
ALL I INTENDED… nie jest krążkiem autorskim, tym razem wyborna tekściarka i kompozytorka sięgnęła przede wszystkim po piosenki przyjaciół i znajomych. Jest na przykład Moon Song Patty Griffin, świetny utwór Tracy Chapman All That You Have Is Your Soul, czy wspaniała ballada naszego znajomego z Mrągowa, Billy Joe Shavera, Old Five And Dimers Like Me. Merle Haggard dorzucił Kern River, a całość kończy znany temat Beyond The Great Divide autorstwa J.C. Crowley’a i Jacka Wesley’a Routh. Nie wymieniłem wszystkich piosenek i autorów, podobnie, jak nie napisałem nic na temat piosenek własnych gwiazdy. Znakomicie brzmi hołd złożony żonie Casha, June Carter, How She Could Sing The Wildwood Flower. Kto pamięta Emmylou z lat 70. będzie wniebowzięty słuchając jakby żywcem przeniesionych z tamtego czasu piosenek Gold i Not Enough.
Po kilkudziesięciu nagranych płytach, tysiącach koncertów, Emmylou już nie musi nikomu niczego udowadniać. Co najwyżej sobie. Dobrze, że absolutnie w niczym sobie nie odpuszcza i świetnie, że jej nagrania są tak doskonałe. ALL I INTENDED TO BE trwa ponad pięćdziesiąt minut. To najpiękniej spędzone minuty, jakie spędziłem z muzyką w ciągu ostatniego miesiąca.
Stangret
Lista utworów:
1. Shores of White Sand (Jack Wesley Routh)
2. Hold On (Jude Johnstone)
3. Moon Song (Patty Griffin)
4. Broken Man’s Lament (Mark Germino)
5. Gold (Emmylou Harris)
6. How She Could Sing the Wildwood Flower (Emmylou Harris, Kate and Anna McGarrigle)
7. All That You Have is Your Soul (Tracy Chapman)
8. Take That Ride (Emmylou Harris)
9. Old Five and Dimers Like Me (Billy Joe Shaver)
10. Kern River (Merle Haggard)
11. Not Enough (Emmylou Harris)
12. Sailing Round the Room (Emmylou Harris, Kate and Anna McGarrigle)
13. Beyond the Great Divide (J.C. Crowley and Jack Wesley Routh)